Bago maisipang magbasa marapat munang simulan ang kwentuhan sa post na ito :
Iclick nalang ito: >>>> wapak!!
"Nagsisimula ang silakbo ng damdamin sa maliit na kuwentuhan. Susundan ng kaunting tawanan. Hanggang sa paminsan minsang ngiti. Makalipas ang daan daang pangungusap. Magkahawak na kayo ng kamay at dalawang salita nalang ang kaya niyong sabihin. Mahal kita"
-Loglog
Noong una di ko naman talaga siya napansin. Hindi naman kasi siya ganun kaganda. Typical teenage girl na sa loob ng isang linggo makakasalubong ka sa daan ng limang babaeng tulad niya. Common sa madaling salita. Hindi din matalino at lalong di bobo. Tahimik na walang imik sa buong klase. Parang kulang nalang ay maging rebulto sa altar.
....
Pero sa kabila ng mga negatibong pang uri na ukol sa kanya, di parin maalis na isa siya sa pinaka extra-ordinaryong nilalang na dumaan sa buhay ko. Di siya alien at lalong hindi superhero na laging nandyan sa tuwing may nagsisigaw ng tulong.
Siya si Rose Ann... Hindi superhero at lalong hindi taga ibang planeta. Mabuti siyang bata sa pagkakakilala ko noog high school kami. Bagamat wala siyang imik sa tuwing nagkukwentuhan kami at wala siyang ginawa kundi ngumisi. Madami dami naman akong natutunan sa kanya. Yun nga lang hanggang ngayon, iniisip ko pa din kung ano?
....
Anim na taon ang nakakaraan, medyo may kalabuan na ang "flashback" dahil matagal na ngang naganap. Mahirap nang alalahanin sa madaling salita... Pero sige game itutuloy na **
....
Isang nakakatamad na umaga ang bumungad sa akin. Paulit ulit naman kase. Halos tatlong linggo na akong gumigising ng maaga para magpaattendance sa mga guro. Hanggang ngayon may jetlag pa din at bakasyon pa ang laman ng isip ko.
....
Konting pandesal na isasawsaw sa mainit na kape.. Solve!!! Ligo ng mabilisan dahil nagyeyelo ang tubig... Ayos na!! Ready na sa eskwela...
....
Pagpasok ko parehong mukha parin ang sasalubong sa akin. Walong taon palang akong nag aaral pero pakiramdam ko nawawalan na ako ng gana. Pagpasok mo palang sa tarangkahan ng paaralan parang gusto mo agad na lumiko. Mas nanaisin ko pa yatang magkompyuter nalang kaysa makinig sa mga sermon ng ni Mam... Wala na akong "morale" na pumasok sa paaralan pero ayaw ko namang bumagsak sa ikalawang lebel ng High School. Magkakaroon naman siguro ako ng pangarap sa hinaharap kaya obligado pa rin akong sumagot araw araw ng "present"
....
Pagkatungtong ng paa ko sa silid, may titser nang nagtatawag. Patay na!!! Nasa "S" na ang apelyido, absent na naman ako. Bago pa man magtuloy tuloy sa loob ng klase ni mam. Nagsalita muna akong mag isa. "Good morning mam, good morning classmate!!! I'm sorry I'm late!" Hindi ko alam kung tradisyon na ito ng mga estudyanteng palaging late o voice recognition ng mga titser para malaman na di ka taga-ibang planeta. Walang imik si Mam kaya dumiretso ko ng tinungo ang trono ko.
....
Matapos ang una, ikalawa at ikatlong "subject", sunod na ang pinakapaborito kong oras... Ang "Lunchbreak" Pero di gaya ng pangkaraniwan kong "breaktime," Hindi ko ginamit ang bakanteng oras para kumain. Imbes na tsumibog ng mga mamantikang ulam sa kantin, mas naisipan ko nalang makihalubilo sa mga kaklase kong "favorite ang zesto at skyflakes bilang pananghalian.
....
Tiningnan ko isa isa ang mga kaselda ko... Mukha namang normal lahat. Sarap na sarap sila sa produktong ginawan ni Robin ng punchline. Una kong nilapitan si Rose Ann. Gusto ko sanang humingi ng skyflakes pero di pa kami close. Kailangan ko munang kunin ang kanyang loob saka ko hahablutin sa kamay niya ang habol ko.
Ayaw kong sirain ang masarap niyang pagkain ngunit dahil sa "necessity" wala na akong pagpipilian. Nagtanong ako sa kanya kung ayos lang umupo sa tabi niya. Gaya ng inaasahan di naman siya tumanggi.
....
Hindi ko na matandaan kung paanp ba nagsimula ang kuwentuhan. Nakalimutan ko na rin ang "topic" namin nun. Basta isa lang ang nasisigurado ko. Skyflakes ang habol habol ko!!!
....
Napasarap ang usapan naming dalawa kaya kinabukasan pinagpatuloy ulit namin ang non-sense naming usapan. Dumaan ang ilang mga araw at dumating kami sa punto na sapilitan ko ng pinalilipat ang "seatmate" niya. Wala na akong habol sa binabaon niyang skyflakes.
Hindi na ako nag iinterest sa malutong, malinamnam, amoy fresh na tinapay na naka-wrapper. Ayaw ko na nang skyflakes, siya na ang gusto ko... Curse you skyflakes!!!
